BİR İSMAİL GÜNEŞ FİLMİ: KURBAN

İsmail Güneş’in senaryosunu yazıp yönetmenliğini yaptığı “Kurban” filmi; “Herkes İçin Adalet” temasıyla düzenlenen “13. Uluslararası Suç ve Ceza Film Festivali”inde finale kalarak dünya prömiyerini  İstanbul Atlas Sineması’nda gerçekleştirdi.

Bu festival kapsamında; gösterim yapacak salon bulamayan filmlere ayrımcılık yapmadan yer veriliyor. Bu çok önemli. Zira Türkiye’deki sinema salonlarının çoğunluğu küresel güçlerin tekelinde. Salon işletmecileri ve dağıtımcılar kendi ticari ilişkileri olmayan filmlere ya hiç vermiyor ya da hiç izlenmeyecek seansları ayırıyorlar. Türkiye’de küresel sermayenin güdümüne girmeden sinema filmi yapan tüm sinemacıların yaşadığı bir problem bu.

Bu sorunun çözümü için Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın atacağı adımlar çok önemli. Benim önerim Bakanlığın ve Belediyelerin kültür merkezlerinde yerli filmlerin gösteriminin uygun fiyatla yapılması. Böylece hem filmler seyirci ile buluşur hem de aileler bütçelerini sarsacak meblağlar ödemeden film izleme şansı bulurlar. Böyle bir çözüm ticari amaç güden diğer salon işletmecilerini ve de dağıtımcıları da sağlıklı adımlar atmaya zorlar. Sinemacılara tepeden bakma ukalalığından vazgeçerler.

Filme gelince. İsmail Güneş’in bu filmi çekmek için gösterdiği çabayı biliyorum. Zor şartları ve düşük bütçeyi mazeret göstermeyen bir film çıkmış ortaya. 

İsmail Güneş’in önceki filmlerini de izlemiştim. Sakarya’nın Taraklı ilçesinde çekilen “Kurban” filmini Güneş’in diğer filmlerine göre daha başarılı buldum.

Beyaz perdeye yansıyan ilk görüntü bize sessiz bir çığlıkla karşı karşıya olduğumuzu hatırlattı. Pastel renkler ve simgeler kaybolmakta olan değerlere gönderme yapar gibiydi.

Güneş filmde; bir öykünün peşine takılmak yerine trajik durumu sergileyerek mesajlar vermeye çalışmış. Bence de başarılı olmuş. Filmde öykü elbette var. Öykü, seyircinin gözünün içine sokulmak yerine durumun vahameti ile harmanlanmış.

Bir coğrafyanın üretim kültürünü kaybetmesinin doğurduğu sonuçlar filmde politik söylemlere kaçmadan objektif bir dille anlatılarak resmedilmiş. Kırsal alanda yaşayan insanların tarlalarını ekip toplum için katma değer üretiyor olma yerine kaçakçılık, kara para işleri, kalpazanlık gibi işlere yönelmesi filmin sistem eleştirisi yaptığı birkaç detaydan sadece bazıları. Ayrıca “vatan borcu” olarak tanımlanan askerliğin bir meslek ve kurtuluş yolu olarak görülmeye başlamasına da İsmail Güneş eleştirel bir bakış getirmiş.

Eskiler bilir. Anadolu’da askere giden gençlere kınalar yakılır, öyle uğurlanılırlardı. Güneş bu kutsal yaklaşımının kırılmasını da naif bir dille anlatmayı başarmış.

Türkiye’nin yaşadığı terör problemine de göndermeler yapan filmin ismi gerektiğinde vatan için kurban edilmeyi göze alan askerlere ve onları gönderen ailelere bir vefa borcu niteliğinde.

Kurban filminin sinemasal ögelerine gelince. Türk kültürünün önemli bir parçası olan büyük aile yapısının resmedildiği kareler beni duygulandırdı.

Ayrıca mekanları çok beğendim. Taraklı ve çevresini iyi bilirim. Benim de film çekmeyi arzu ettiğim mekanlara sahip bir ilçe Taraklı. Güneş, Taraklı’yı her yönü değerlendirerek mekanı karaktere dönüştürmüş. Ayrıca filmin çekim sürecinin dört mevsime yayılmış izlenimi vermesi de duyguyu kuvvetlendiriyor.

Filmin öyküsü ve karakterleri hakkında söylenecek çok sözüm var ama filmin büyülü dünyasını çözümlemeyi seyirciye bırakmayı daha doğru buluyorum.

Umarım “Kurban” filmi vizyona girmeyi başarır ve bu vicdan filmini çok kişi izleme şansı eder.