ÖLÜMLERDEN ÖLÜM  BEĞENDİM

Ölümlerden ölüm beğendim bugün. Yanlış anlaşılma olmasın; kimsenin tavuğuna kış demedim, intikam almak isteyen kişinin köşeye sıkıştırdığı düşmanı da değilim. Deyimin anlamına aldırış etmeden kullanmak geldi içimden bu kez. Bir mağazaya gitmişim de giysilerin içinden bedenime uygun elbiseyi bulmuş, aynanın karşısına geçip üzerime tutmuş gibi kendime ölüm beğendim. Kendime yakıştırdığım ölümü buldum yani ve gayet içime sindi. Mutluyum.

Nereden baksak yüzü soğuk ölümün. Şimdi doğruya doğru, insan kolay kolay cesaret edip de aklına öldüğünü getiremiyor. Pek tatlı yaşamak. Sırf bu hazdan ötürü dünyaya kazık çakmaya niyeti varmış gibi yaşayan yaşlılar biliyorum. Mümkünse ecel hiç uğramasa yanımıza da şu dünyada sonsuza dek yaşamanın bir çaresi olsa diye düşünen yaşlılar... Ben de ölümü yer yer  "güzel ölülerim" sebebiyle anarım da nasıl ölmek istediğim hakkında hiç kafa yormamışım. Zaten "Şöyle mi olsa böyle mi ?" diye sorulabilen, kişinin tercihine bırakılabilen bir şey değil, bunun da bilincideyim ama ben bugün enikonu ölümlerin içinden gözüme en iyi gelen ölümü  beğendim. 

Hakikaten düşündükçe de içim ürpermedi, aksine uyandırıldım, aydınlandım, ferahladım.

Ne süslü püslüymüş bu dünya da ona aldanınca kopmak, ayrılmak güç geliyor deyiverdim. Dünyanın onca rengini, oyununu, sefasını bir yerde bıçak gibi kesip, bırakıp gitmek isteyecek kadar fiyakalı bir ölümün olduğunu fark ettim. Meseleyi bizzat tecrübe edenlerin -daha iki gün önce hayatta olup ölüme kucağını açmış, şimdi şehit olmuş birinden- dinleyince aydım. Onurlu ve haklı bulduğun bir dava uğruna ölmek, hele de bu asırda ne kadar muazzam geldi gözüme. Çok asilce. Benim ölümüm de böyle olsun istedim. Üzülmek kısmını bu dakikadan sonra geçtim ve resmen özendim. Ölmeye özenilir mi hiç demeyin. Bildiğiniz bu ölüme imrendim ya hu!

Bu topraklarda pisi pisine dünyaya veda etmek var. Ucuz ve adice. Yok köprü çöktü, yok deprem oldu , yok arı soktu, cinnet geçiren birinin ezkaza bıçağı sana dokundu da hayatına mal oldu, yok efendim maç sonrası magandanın birinin  yorgun kurşunu seni buldu, sevdiklerinin düğününe gittin de havai fişekten çıkan yangın ecelin oldu... Bunlar daha ne ki? Temelsiz yapının, bilgisiz gafilin ölümünün adını belirliyor olması zaten ayrı bir fecaat. Bunlar sadece birkaçı. Ne basit, ne acınası! Hepsinde de haneye bir eksi diye yazılmayacak mı. Evet! Ama işte benim beğendiğim ölüm çok daha anlamlı ve çok daha izzetli, daha şerefli!

Öldüğüne değmeli insanın! Ölümün bile bir şey öğretmeli, uyuyanları uyandırmalı, susanları konuşturmalı, duranları koşturmalı, karanlıkları aydınlatmalı. Tıpkı bugün olduğu gibi!

Hep yaşamın üstüne yazılır şiirler. Hayattayken şöyle yaptı, böyle etti diye diye insanı anlat anlat bitiremez yazarlar. Şimdiyse kartlar yeniden karılıyor, ölümün en afillisi üzerine kuruluyor hayaller. O ne şahane duruş, o nasıl bir teslimiyet arkadaşım! Bu, ölümü nasıl güzel karşılamadır; bu ne güzel ölümdür böyle! 

Duyduk duymadık demeyin diyeceğim ama illaki  "biz duymadık" diyenler olacaktır. Olsun. Filistin diye bir yer var dünya üzerinde. Gitmesek de görmesek de o köy bizim köyümüzdür diye bir şarkı var ya hani, işte bugün gidip görmediğimiz ama acılarını acı, dertlerini dert edindiğimiz o topraklarda göz göre göre cinayetler işleniyor. O topraklarda  planlı programlı soykırım yapılıyor ve yıllardır ne bombalar kâr ediyor ne toplar ne tüfekler. Bir avuç yer için dünyanın en son savaş teknolojisi seferber ediliyor. Halkının çil yavrusu gibi dağılmasını bekleyenlere, "köklerini kazıdık" diyenlere, o toprağın insanı dik duruşuyla, ölüme güle oynaya gidişiyle dünyaya ders veriyor! Dünya bu topraklar üzerindeki ölümleri konuşuyor. Hiç de alışkın olunmadık bir durum değil mi? Biz daha çok dünyada en iyi nerede yaşanırı konuşmaya tasarlanmış sanıyorduk kendimizi. Şaşırdık. "Dünyada en güzel burada ölünür"ü hiç bilmiyorduk, sayelerinde öğrenmiş olduk! 

Dünyayı yönetenler değil ama yönetilenler ilk kez öfkeden fokur fokur kaynıyor.

Ben beğendim bu güçlü duruşun ardındaki ölümü. Artık ahlanıp eyvah etmem. Ne malum yardım gitmediği ve ölüme terk edildikleri için acınası hâlde olanın onlar olduğu? Susanlar, belli ki ekmeğini yediği yerin mahkumu! Yaşayan mı kârda, onuruyla ölen mi? Kim kimin boynundaki ipe maruz. Kim esir, kim hür? Kim gerçek güçlü, kim özgür?Hepsi apaçık ortaya çıkıyor da yaşamanın ayağa düştüğü bir çağda artık herkes kendine ölüm beğenecek hâle geliyor.