ÖDÜNÇ FİKİR

"Öyle bir ağlasam
Öyle bir ağlasam çocuklar
Size hiç gözyaşı kalmasa.

Öyle bir aç kalsam
Öyle bir aç kalsam çocuklar
Size hiç açlık kalmasa.

Öyle bir ölsem
Öyle bir ölsem çocuklar
Size hiç ölüm kalmasa."

Bu aralar bu mısraların sahibi benim. Öyle! Bazen böyle yapar yazarlar. Nasıl Cemal Süreyya beğendiği bir dizeyle karşılaştı mı hiç çekinmeden sıradan bir şey ister gibi "Bu dizeyi bana ödünç verir misin, bir günlüğüne benim olsun mu bu mısra?” diye teklif etmiş Sezai Bey’e. Benim de böyle buyurdu aklım. Çünkü bazen yazmaya mecali olmaz insanın. Bir başkası tam da senin demek isteyip de diyemediklerini yazmıştır çoktan. Dinleyip gördüğün, düşünüp durduğun şeyler yazmana mâni olur da kolaya kaçarsın. Kaçtım.
             Hiçbir insan evladının görüp de tepkisiz kalamayacağı çok ağır bedeller ödeniyor bu günlerde dünya üzerinde. Çocuklar göz göre göre öl-dü-rü-lü-yor. Annelik sıfatımla kulluk damarıma çok dokunuyor bu. Üstelik konuşamadığım geçmiş zamanların ağır yükü de var üstümde. Çocukları, okulları, hastaneleri ortadan kaldırmak nasıl bir öfkenin gerekçesi olabilir? Bunlar hangi stratejiyle izah edilebilir? Meseleyi basit bir denklemle anlatmaya soyunanlar, tek bir araştırma yapmadan o kadar çok ezbere konuşanlar var ki! Sırf bu yüzden "Bütün bunlar oluyor ama bir sor neden oluyor?" demesin kimse diye direkt çocukların ölümüyle başladım söze.
             Kimi, görmezden gelmeyi kimi yaşanmamış saymayı tercih ediyor. Kimi suçlamayı, kimi yuhalamayı kimi de bunun yeni bir şey olmadığını söyleyip yaşananların alışkanlık hâline gelmiş olduğunu ima ediyor. Daha acısı da var. Hani savunduğu fikirler kendilerinin olsa yüreğim gam yemez. Biri ortaya bir iddia atmış peşinden giden gidene. Tarihçiler evrakla, belgeyle konuşuyor olayın iç yüzü böyle aslında demeye kalkıyor, duyan kim? Kimsenin neye ne tepki vereceğine, neye kızıp neye sevineceğine karışmam elbette. Ama aynı saygıyı karşındakine göstermek herkesin boynunun borcudur.
        Bunun aksine senin meseleye gösterdiğin hassasiyet de hafife alınınca işte insan o zaman çileden çıkabiliyor. En basitinden "Efkârlısın bakıyorum da bu aralar!” diyeni bir tartın, ölçün, biçin derim ben. Kim diyor, niye diyor diye bir düşünmek gerek? Merak mı yoksa derde deva olmak istemek mi var bu soru görünümlü sinsi cümlenin içinde? Sonra efkârım efkârdan sayılacak mı acaba bir de onun kaygısı var. Efkârın da adı çıkmış bir kere dokuza, inmez sekize. O da yanlış anlaşılıyor. Ondan hasıl olan bütün kelimeler de sabıkalı sanki. Efkârlanmak, efkâr dağıtmak... Melankolik hâllerde hafifmeşrep duygu çatışmalarının yaşandığı zamanlar için ilk yaftalanma hamlesi, alaycı sözlerin giriş cümlesi. Bazen de -ki bu daha fazla çıkar karşımıza- efkârı kederlenmek zanneder insan. Hâlbuki efkâr insanı diri tutar, hüzünse yorar. Anlatamadım tabi.
             Evet cevap veriyorum, efkârlıyım kardeşim! Bir kalp taşıdığım için, düşünmeye vakit ayırdığım için içi boş hüzünlerle karıştırılamayacak kadar asil bir duyguyla dopdoluyum.
             Efkarlanmak fikirlenmektir. Bir fikri olmayan insan efkârlanamaz! Yani o fikri diğer fikirlerle karşılaştırmayı, çarpıştırmayı, içlerinden bazısını eleyip bazısını genişletmeyi beceremez! Hüzünlenmekle karıştırmak kiminin daha çok işine gelir.
  Efkarlanmak ancak fikri olanın yapabileceği bir eylem. Fikir sahibi olmaksa bu asırda mühim mesele. Sahip dediysem şimdi hemen sahip olmayı da parayı bastırınca alınabilecek şeylerden biri zannedenlere açıklama gerekebilir. Bu öyle ev, araba, çocuk sahibi olmakla kıyas kabul edecek gibi bir şey değil. Başkalarının dediklerini papağan gibi tekrarlayınca, o savunulan sözler okuyup araştırmadan söylenince fikir sahibi olunmaz.
   Ödünç şiir de olur eyvallah ama fikir ödünç alınamaz!