SONBAHAR

Sonbahar mevsimi de bitti bitiyor, hazan mevsimi boşuna dememişler sonbahara. Yapraklar soluk ve cansız pat pat düşüyorlar yerlere. Oysa bunların doğuşunu da bilirim ben, yeni taze kokularını çekmiştim içime. Onlar yeniden doğarken bende onlarla doğuyordum. Tazeleniyor, mutlu oluyordum, içim içime sığmıyordu.

Şimdi hazan mevsimi yani hüzün mevsimi, o tazecik yapraklar gitti, sarı, kuru yapraklar dökülüyor önüme.

Sarı yapraklar eğilip

Bükülüp beni üzmeyin

Gözlerime baka baka

Dökülüp beni üzmeyin

Yok olup yağmur, kış kardan

Caddelerden duraklardan

Süpürülüp sokaklardan

Çekilip beni üzmeyin.

Evet yaprakların bu halleri beni üzüyor, mutlaka her hallerin bir güzelliği var ama yok olmaya, bitmeye, süpürülüp kaybolmaya adım atmaları beni üzüyor.

Bazı insanları görüyorum, yapraklar daha yeni sararmaya başlayınca, elinde bir sopa yapraklara vurup vurup döküyorlar, sonrada çöpe atıyorlar. Oysa kendileri dökülse yelere ayaklarımıza dolansalar ve çocuklar bu yaprakların içinde top oynasalar sanıyorum daha güzel olur. Bu güzelliği de görmek, yaşamak lazım.

Bizde de hazan mevsimi başladı, ayak, el hareketlerimiz kısıtlanmaya başladı, tez yoruluyor, nefes almakta zorlanıyoruz. O mutlu sona adım adım ilerliyoruz. Mutlu son diyorum, çünkü ebedi bir hayata adım atacağız. Orada hep otuzlu yaşlarında olacağız, ağrı sızı yok, kin nefret yok, insanları yok etmek için silahlanma yok. Güzel bir hayat bence, çekici ve güzel bir dünya.

Kalın sağlıcakla.