Beni affedin

Önce insan olsunlar dedim gerisi gelir zaten diye baktım çocuklara.

Her yüzde kendimi, çocukluğumu gördüm. O önlüksüz, lastik ayakkabısı delik mahcup ve korkak bakışlarda.

Farklı coğrafya ve farklı kültürlerde.

Ama çocuktular işte.

Hayata gülümseyen.

 Her birine kendim gibi davrandım. Yanılmadım.

Sevgi, samimiyet ve vicdan ile yürümek çok zordu. Biliyordum.

Başardığımı sanıyorum.

Sadece yeni bir yol açtım önlerine. Sevdim, paylaştım, dertleştim ve enselerini okşadım. En önemlisi sabırla dinledim.

Her cümle veya suskunluklarındaki ayrıntıdan hayata yürüdüm. 

İnsana.

 Cesaret verdim.

Yol ve mücadele onlarındı sadece rehberlik ettim.

Otuz yılın hikayesi buydu.

Çok şey öğrendim çocuklardan ama çok az öğrettiğimi şimdi anlıyorum.

Beni affedin.